Sinds het coronavirus lijkt het alsof dit de mooiste zomer is in jaren. Mijn moeder belt bijna dagelijks om mij te verzoeken binnen te blijven, want zij is bang dat haar kinderen het virus oplopen. Andersom werkt mijn moeder in de zorg en vraag ik haar dagelijks of zij te maken heeft gehad met besmettingen en dat zij extra voorzichtig moet zijn. Mijn moeder zegt dan zolang zij iemand anders kan helpen dan zal zij zonder aarzelen haar deur uitgaan. Dat geeft direct de band aan die ik met mijn moeder heb. Wij kunnen niet zonder elkaar en liefde en respect zijn key.
Vol verbijstering heb ik afgelopen week gekeken naar hoe er in Nederland met twee maten wordt gemeten. De afgelopen maanden was er alleen maar lofzang voor onze zorgmedewerkers en complimenten voor de saamhorigheid in dit coronatijdperk. Ik heb artikelen gelezen over eenzame ouderen die een online buddy kregen toegewezen, medewerkers die hun levens riskeerden voor de geïnfecteerde patiënten en ik kan daar alleen maar respect voor hebben. Het gevoel van saamhorigheid lijkt sinds de protesten op de Dam te zijn vergeten. Zo kopte de Telegraaf met de titel ’Dam-betoging minachting RIVM-regels’. Het Algemeen Dagblad schreef ‘Massademonstratie wekt woede: ‘Dit is klap in gezicht’’.
Regels zijn regels, begrijp me niet verkeerd, maar toen we met z’n allen in coronatijd in Brabant aan het carnavallen waren zonder een specifiek doel behalve amusement waren we minder bezorgd over het verspreiden van de virus. Of toen FC Utrecht-fan Sam dit weekend werd herdacht door honderden fans waar de 1,5 meter nauwelijks tot niet werd opgevolgd. Sterker nog: met vuur, applaus en een stoet aan scooters stond niemand stil bij het besmettingsgevaar of corona. Het ene mooie artikel volgde het andere op en zo schreef het AD ‘Honderden scooteraars herdenken Nieuwegeiner Sam (18) die een botsing met een sneltram niet overleefde’.
Over de betoging op de Dam zei Epidemioloog Patricia Bruijning van het UMC Utrecht tegen RTL Nieuws: “Het was in de buitenlucht, er stond een bries, en veel mensen droegen mondkapjes. Dat maakt dat het risico op verspreiding kleiner wordt.” In Utrecht droegen mensen geen mondkapjes en kwamen in massa’s bij elkaar (zie foto), toch haalde dit niet de media of de Kamer zoals het protest in Amsterdam. Blijkbaar is er een code of afspraak waardoor er keuzes gemaakt worden en die onderscheid maakt tussen wat wel en niet kan, wanneer de essentie hetzelfde is. Er is over het protest geschreven dus het is opgevallen. Is de dood van Amerikaan George Floyd minder relevant dan die van de Nederlandse Sam dat er met twee maten wordt gemeten. Berichtgeving omtrent beide onderwerpen is in ieder geval een bewuste keuze, waardoor begrippen zoals white privilege en framing de eersten zijn waaraan ik moet denken. De media in Nederland heeft in ieder geval bijgedragen aan het stigmatiseren van bevolkingsgroepen. Het is de plicht van de media om naar eer en geweten de waarheid met de lezer te delen. Maar als er bewust wordt gekozen om hetzelfde nieuws op een ander manier te delen dan worden bepaalde vooroordelen in stand gehouden.
Waar blijft het geluid in de media van degene om wie het gaat? Nourdin El Ouali zei gisteren bij MAX we moeten “ze” niet buiten de samenleving plaatsen: dit ís de samenleving. Zolang de media in Nederland niet op hun verantwoordelijkheid wordt aangesproken en de redactie bijna volledig wit is, zal de stem van alle Nederlanders niet gehoord worden. Dit geldt overigens voor alle lagen in de top van onze samenleving. Laten wij vooral niet vergeten waarom iedereen in Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Utrecht, Arnhem, Nijmegen en

Tilburg bij elkaar kwamen. Het is zonde, want George Floyd verdient het respect dat de wereld bij elkaar komt om het probleem te bespreken en in opstand komt tegen het wereldwijde institutioneel racismeprobleem. Een agent drukte negen minuten lang met zijn knie de nek van George tegen de grond, zijn handen nonchalant in zijn broekzak – terwijl George smeekte om hulp, riep om zijn moeder en keer op keer aangaf niet te kunnen ademen. Zo zijn er nog talloze vergelijkbare gevallen, die helaas hun onschuld met de dood hebben moeten bekopen. Niet alleen in Amerika, maar ook in Nederland zoals Mitch Henriquez die in 2015 in Den Haag door een nekklem van een agent om het leven kwam.
Als onze mediakanalen ervoor kiezen meer aandacht te geven en te schrijven over de rellen, opmerking van Akwasi en het niet afstand houden dan over het institutionele racismeprobleem en de oorzaak van de protesten, dan falen we als land. Er is nooit een goed moment om te protesteren en die zal er nooit komen, maar het is belangrijk om een tegengeluid te laten horen. Belangrijk om nieuws wél vanuit beide kanten te belichten en inclusief te zijn. Het is tijd voor ander nieuws.
Geschreven door Kenneth Asporaat, Het Huis van Asporaat
Gepubliceerd op 7 juni 2020 op Facebook en LinkedIn